Een dealtje met de lokale fotoboer

Met de opkomst van zeventien miljoen amateurfotografen sluiten de ouderwetse fotowinkels bij bosjes. In ons stadje zit er nog maar één. Gelukkig heeft deze winkel een fijne indirecte sponsor: de gemeente.

Ik heb een nieuw paspoort nodig, want ik ga in april op vakantie. Mijn oude paspoort – dat tot eind mei loopt – mag ik daar helaas niet meer voor gebruiken, want voor een visumstempel moet het minstens zes maanden geldig zijn. Jammer voor mij ook dat de nieuwe regel nog niet is ingevoerd dat nieuwe paspoorten tien jaar meegaan in plaats van vijf. Kortom, ik heb het ideale moment gekozen.

Omdat de kosten van zo’n reisdocument toch al vrij hoog zijn, ging ik naar het gemeentehuis met een velletje pasfoto’s dat ik nog had rondslingeren van toen ik een ov-chipkaart nodig had. Ze voldeden in alle opzichten: ik lachte niet, mijn oren waren zichtbaar, het was kortom een historisch lelijke foto.

Maar dan had ik buiten de strenge gemeenteambtenaar gerekend. Meteen toen ik het velletje op de balie legde zei ze al: ‘Deze is niet geschikt. De kleuren zijn te flets.’ Ik was even te verbouwereerd om iets te zeggen, bedacht nog hoe absurd het was dat gemeenteambtenaren nu al zover waren dat ze foto’s gingen beoordelen op hun kleurechtheid, dus ging ze verder: ‘Ja, zie je, het komt als zwart-witfoto in je paspoort, maar we hebben in het systeem ook een kleurenkopie. Die moet wel van goede kwaliteit zijn. Je zult foto’s moeten laten maken bij een echte fotograaf.’

Uiteindelijk wist ik wat woorden te vinden, en ik vroeg: ‘Hebt u dan niet nog een opgeslagen versie van mijn vorige paspoortfoto? Zo veel ben ik niet veranderd in die tijd.’ Nee, helaas, op die manier konden ze dat niet doen. En wat als ik nou zelf een gedigitaliseerde pasfoto zou aanleveren, vroeg ik. Ik heb op mijn schijf nog wel wat ingescand materiaal staan. Maar ook dat kon haar goedkeuring niet wegdragen. De enige manier was om naar de lokale fotoboer te gaan en officiële nieuwe pasfoto’s te laten maken.

Dus dat deed ik dan maar. De eigenaar van de fotowinkel wreef al in zijn handen toen ik binnenkwam en vroeg om een setje pasfoto’s. Het zal wel zijn grootste inkomstenbron zijn, nu zijn concurrenten allemaal zijn weggespeeld. Ik verdenk hem er zelfs van dat hij de gemeente wat steekpenningen toestopt om ze ervan te weerhouden zelf een fotoinstallatie op te bouwen in het gemeentehuis, wat het allemaal een stuk efficiënter zou maken voor de burger, maar beduidend minder lucratief voor de middenstand.

En of die nieuwe foto’s nou zo veel kleurechter en mooier waren dan het velletje waarmee ik in eerste instantie kwam aanzetten? Laat ik het zo zeggen: ik zou ze in elk geval niet inlijsten. Gelukkig gaat dit nieuwe paspoort maar vijf jaar mee, geen tien.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *