Vanavond was ik bij de Avond van het Spannende Boek. Een prachtig aangeklede avond in Felix Meritis in Amsterdam, waar auteurs, boekenvakkers en boekenliefhebbers samenkwamen.

Het was in een soort impuls dat ik mijn toegangskaartje voor de Avond kocht. Ik dacht dat het wel leuk zou zijn om hier eens bij te zijn, sfeer te proeven tijdens zo’n avondje met medeboekfanaten. Zoals wel vaker had mijn impuls helemaal gelijk, want het was een topavond. Ik schrijf dit verslag nu al omdat ik op tijd naar huis moest i.v.m. de treintijden, niet omdat ik eerder weg wilde.

De Avond van het Spannende Boek begint traditiegetrouw met de uitreiking van de Schaduwprijs en de Gouden Strop. Ik ben gek op prijsuitreikingen. Er hangt zo’n verwachtingsvolle sfeer, zo een waarin de genomineerden tegelijkertijd denken: ik hoop zóóó dat ik het word, als: ik word het toch niet. Het is volgens mij een stuk leuker om zoiets te beschouwen dan er middenin te zitten.

Enfin, de Schaduwprijs ging naar Walter Lucius, die een opvallend leuke speech gaf, en daarna werd de Gouden Strop uitgereikt. Juryvoorzitter Annemarie van Gaal vertelde over de 106 boeken die ze moest lezen. Ze had haar jurytaak met veel plezier vervuld, maar moest zich door sommige boeken werkelijk heen worstelen. Ik vond het dapper dat ze daarover vertelde voor een zaal vol thrillerschrijvers, en dat ze durfde te benoemen wat er zoal misgaat in de Nederlandse thrillerschrijverij. Het belangrijkste, zover ik heb onthouden:

• Prologitis. Bijna iedere thriller heeft een proloog, waarin een grote knal zit, en daarna begint heel kalmpjes aan de zoektocht.
• Al te uitgebreide beschrijvingen. Nederlandse thrillerauteurs mogen nog wel wat lesjes volgen in de kunst van het schrappen, aldus Van Gaal.
• Rechttoe-rechtaan schrijven: te snel op het doel af, al te plot-gedreven.
• En last but not least: de vrouwen in Nederlandse thrillers zijn te vaak zwakke figuren, die niet voor zichzelf opkomen, op foute mannen vallen, et cetera. Haar oproep: laat ook eens zien dat er sterke vrouwen zijn!

Hiervoor werd geapplaudisseerd, waaruit ik kan opmaken dat veel mensen in het publiek het met haar eens zijn. Ik ben benieuwd of het invloed zal hebben op de toekomstige Nederlandse thrillers. Vaststaat dat er een groot publiek is voor thrillers van eigen bodem, en dat er heel veel kwaliteit te vinden is. Het door de jury als best beoordeelde boek van dit jaar is Nacht in Parijs door Michael Berg, een boek dat Annemarie van Gaal zo greep dat ze er zelfs in doorlas tijdens conference calls. “Ik was iets minder scherp, maar niemand merkte het.”

Michael Berg zelf was wellicht ook iets minder scherp toen hij hoorde dat hij de Gouden Strop gewonnen had. Hij sloeg zijn handen voor zijn mond en keek ongelovig om zich heen, terwijl hij meteen het podium op werd begeleid, omringd door een heleboel flitsende en draaiende camera’s. Hij had écht niet verwacht dat hij zou winnen, zoals hij even later ook vertelde. Het was een prachtig moment. Precies zoals een prijsuitreiking hoort te zijn: genieten.

Maar dat was nog lang niet de hele Avond. Er waren voorleessessies, interviews, een quiz, een pop-upboekhandel en signeersessies door auteurs uit binnen- en buitenland. Zelfs Karin Slaughter en Nicci French waren er, en liepen gewoon tussen alle bezoekers door. Hoe te gek is dat. Ik heb trouwens niet door hen laten signeren, maar wel door Arjen Lubach in zijn boek IV. Wat echt niet minder tof is.

Alles bij elkaar riep deze avond bij mij de wens op om naar soortgelijke evenementen te kunnen gaan voor andere genres. Vooral de Avond van het Geestige Boek zou ik graag bijwonen. Ik lees namelijk graag een thriller op zijn tijd, maar humoristische boeken kan ik eeuwig lezen. En wat te denken van de Avond van het Romantische Boek? Met de uitreiking van het Gouden Boeket voor het beste romantische boek van het jaar moet dat wel een succes worden. Mijn impuls koopt alvast een kaartje!