Marcel en ik zijn na het opdrogen van onze voorraad Game of Thrones verslingerd geraakt aan weer een nieuwe serie. Ook deze gaat er hard doorheen, maar gelukkig worden er op dit moment nieuwe afleveringen gemaakt. Happy Endings is een intelligente comedyserie over een vriendengroep in Chicago die elke aflevering opnieuw voor hilarische verrassingen zorgt. Stukken leuker dan Friends en echt totaal niet hetzelfde, beloofd. Los van de betere grappen en leukere mensen speelt het in een heel andere tijd – Friends is alweer bijna antiek – en is het decor eens niet New York, maar Chicago.

Nou voel ik niet zo vaak de behoefte om ergens anders te wonen dan in Nederland. Ik vind het hier geweldig. Iedereen spreekt de taal waar ik me zo eloquent in kan uitdrukken en alles is relatief dichtbij, waardoor ik zelfs vanuit het verre Meppel het zotte idee kan uitvoeren om zomaar een avondje theater te doen in onze hoofdstad. Maar bij elke aflevering van Happy Endings denk ik weer: woonde ik maar in Chicago. Sfeervolle diners, prachtige appartementen, mooi weer, take-away coffee (en de food truck van Dave!) op elke straathoek, een skyline vol wolkenkrabbers, het raakt me allemaal op een zacht plekje. Ik sta al bijna mijn zeecontainer vol te laden om alles naar die kant van de oceaan te laten verschepen.

Ik weet ook wel dat alles in Chicago niet precies zo is als de serie het laat voorkomen. Vooral dat mooie weer is een leugen, dat kan niet anders; ik hoor alleen maar vreselijke dingen over het weer in The Windy City. Maar het zijn niet alle hierboven genoemde dingen die me doen verlangen naar Chicago. Het is de stille wens om bij een vriendengroep te horen zoals die van Brad, Jane, Alex, Dave, Max en Penny. Als zij me zouden bellen omdat er een plekje is vrijgekomen voor mijzelf en Marcel, bestel ik morgen nog die zeecontainer. IJskoude winter of niet.