Het zal wel komen doordat ik dit jaar dertig word. (Eén dag na de koning jarig, dus nee ik ben niet welkom op zijn diner dat mooi wel plaatsvindt op mijn verjaardag.) Anyhow, laatst hoorde ik mezelf dus ineens verzuchten: “Wat zijn de mensen toch jong tegenwoordig.” Dat er mensen bij ons op kantoor werken die geboren zijn in 1993, bijvoorbeeld. 1993! Dat is een jaar waaraan ik al concrete herinneringen heb. Weliswaar van het niveau ‘er loopt iemand de trap op van de basisschool waar ik afscheid neem en ze zegt aju paraplu’, maar toch: dat is een behoorlijk heldere herinnering. Aan een jaar dus waarin iemand werd geboren die nu mijn collega is.
Ik vind mezelf niet oud. Niet voor wat ik bereikt heb (ik had geen doelen voor mijn dertigste, maar ik heb het best oké gedaan, vind ik), niet voor hoe ik me voel en ook niet in het grotere geheel. Toch had ik begin dit jaar, toen ik de 7 in het jaartal zag, een momentje. Het besef dat ik dus dertig word. Als je dertig bent, ben je niet meer jong. Als je dertig bent, kun je met bepaalde dingen niet meer wegkomen. Als je dertig bent hoor je officieel volwassen te zijn.
En het spijt me heel erg dat ik dit zeg, deels omdat het zo’n cliché is en deels omdat het zo waar is, maar: youth truly is wasted on the young. Want nu ik dertig word, vind ik dat ik wel erg snel op die volwassenheid ben afgestevend. Misschien is het ook daarom dat ik zo schrik dat een collega uit 1993 komt. Dat iets in mij zich ertegen verzet dat een drieëntwintigjarige fulltime op kantoor zit. Ik krijg daar de neiging van om dingen te zeggen als: je kunt nog je hele leven fulltime op kantoor zitten, meisje. Ga nu de zon in, dans op blote voeten, lees de klassiekers, kus eens iemand en nog iemand, doe iets illegaals, doe iets doms, praat met iedereen die met je praten wil, schrijf alle wijsheid die je denkt te hebben in een boekje, zeg de huur op, stop je leven in een tas, blijf de hele nacht weg en daarna de hele dag, of gewoon zo lang als je wilt, we zullen er ook nog wel zijn als je terugkomt.
Ze zal te eigenwijs zijn om het van me aan te nemen. Want dat ben je nu eenmaal als je drieëntwintig bent.
Foto: Amanda Tipton