Ik heb in de kerstvakantie meerdere films gezien, maar er is er één die er echt uitsprong: Moonrise Kingdom van regisseur Wes Anderson (bekend van o.a. The Fantastic Mr. Fox, een geweldige animatiefilm – vooral gaan zien als je dat nog niet hebt gedaan). Anyhow, over Moonrise Kingdom. Deze film gaat over twee pubers die elkaar ontmoeten tijdens een theatershow. De een is Sam, die zijn ouders verloren is en probeert bij de groep te horen op scouting, wat hem niet erg lukt. De ander is Suzy, die op een eiland woont en nauwelijks contact heeft met haar omgeving; ze zit voornamelijk met haar neus in de boeken. Sam en Suzy wisselen gegevens uit en schrijven elkaar brieven. In een van die brieven spreken ze af dat ze samen zullen weglopen: Sam van scoutingkamp en Suzy van huis.

Daar begint een wonderlijke tocht over het eiland waar Suzy woont. Ze ontdekken niet alleen nieuwe plekken, maar ook zichzelf en vooral: elkaar. Het is prachtig hoe de jeugdliefde tussen deze twee in beeld wordt gebracht, met de overtuiging en onvoorwaardelijkheid van de jeugd. Daarnaast zijn de beelden gewoon geweldig. De regisseur heeft veel kritiek gekregen op de manier van filmmaken in Moonrise Kingdom, dat het een kopie zou zijn van zijn eerdere werk. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet al zijn eerdere werk ken, maar zelfs dan nog is het een genot om naar te kijken, dus who gives a fuck? Ik in elk geval niet.

Moonrise Kingdom zit vol met droge dialogen, herkenbare personages, en ook met de gevoelens zullen veel mensen zich kunnen identificeren. Maar bovenal is het een sprookje, het herinnert je aan hoe mooi en liefdevol het leven kan zijn, ook als je grote zorgen hebt.