Dit weekend mocht ik op Kopje Cultuur in Steenwijk drie keer een showtje opvoeren van pakweg 20 minuten. Het was de eerste keer dat ik in Nederland iets op de planken ging brengen en het was alles wat ik ervan hoopte: een beetje spannend, heel erg leerzaam en vooral ontzettend leuk.

De plek waar ik stond was de Doopsgezinde Kerk, een schattig kerkje in een zijstraat van het centrum van Steenwijk. Toen ik er kwam was ik bang dat het er never nooit vol zou komen te zitten, want hoewel het niet per se héél groot was, kon ik me moeilijk voorstellen dat het vol zou stromen met allemaal mensen die mij niet kenden. Toch is dat precies wat er gebeurde. Alhoewel, tijdens de eerste ronde zat de zaal ongeveer halfvol en zat er één bekende van mij in het publiek.*

Ik had vanwege belachelijk drukke weken nauwelijks tijd gehad om me druk te maken over dit optreden en ik had de dag van tevoren de laatste hand gelegd aan wat ik precies zou brengen, want ik wilde graag dat het een rond verhaal was binnen die twintig minuten. Dankzij verschillende ervaringen met optreden ben ik er al achter dat ik niet continu ‘laugh out loud funny’ ben, maar het meer moet hebben van een verhaallijn met grappige momenten, en van de liedjes die dankzij Daniël zo mooi op muziek staan. Afijn, voor dat ronde verhaal had ik gezorgd en ik had twee liedjes bij me. Helaas bleek er in de kerk geen geluidsinstallatie te zijn waarmee ik kon werken. Omdat Daniël er niet was, konden we ook niet de piano onder het laken vandaan trekken – zelf kan ik jammerlijk weinig uitrichten op de piano; als ik Vader Jacob wil spelen moet ik zelfs al een paar toetsen aanslaan voor ik me herinner hoe het ook weer moest. Zodoende was ik het kwartier voor aanvang vooral druk met checken of ik de muziek wel op mijn telefoon had en bedenken dat ik die dan maar bij de microfoon moest houden bij wijze van begeleiding.

Of het nou door afleidende omstandigheden kwam of dat ik gewoon stalen zenuwen heb weet ik niet, maar ik was dus niet nerveus. Ik ging er gewoon staan en begon te vertellen, en toen dat eenmaal liep, liep het ook door. Het enige jammere was dat ik tijdens de eerste opvoering totaal vastliep in mijn eerste liedje. Eerst wilde ik het nog overdoen, maar dat leek me geen slim idee. Gewoon doorgaan met de show was beter. De rest van mijn verhaal kon ik goed vertellen en het tweede liedje ging goed, zo goed dat ik er speciaal een tussentijds applaus voor kreeg. Ontzettend leuk en een grote eer! Ik heb het liedje samen met Daniël zelf geschreven en ik heb weinig zangervaring, dus dat hierop positief werd gereageerd, vond ik supergaaf.

Tussen de drie opvoeringen van mijn show door waren er kooroptredens, dus ik had steeds even de tijd om naar buiten te gaan en opnieuw op te laden. Ik kwam terug en het koor was nog bezig toen ik iemand aan de organisatie hoorde vragen of de show van Petra Kruijt al begon. Dat was alweer zoiets leuks om mee te maken, want het was iemand die ik niet kende, die kennelijk in het programmaboekje had gezien wat ik zou doen en er speciaal voor kwam. Nu ik dit opschrijf neem ik aan dat dit gold voor het merendeel van de mensen in de zaal, maar op dat moment vond ik het heel bijzonder en het gaf me een boost voor de tweede ronde. Wat trouwens nog veel sterker werd toen ik zag hoe vol het zat. Tjokvol namelijk! Halverwege de middag was duidelijk een goede tijd; het kerkje was helemaal volgestroomd.

Na mijn eerste optreden had Petra, de enige bekende die er die ronde bij was, tegen me gezegd dat het heel fijn was dat ik meerdere optredens op dezelfde middag had. “Dit was al goed, maar de volgende zal nog beter zijn”, was ongeveer haar boodschap. Ze had gelijk! Ik vertelde soepeler, beide liedjes gingen goed, en weer kwam er veel feedback uit het publiek. Je hoort weleens dat het prettig is om in een theater te staan waar je mensen in de zaal niet echt kunt zien, zodat je niet onzeker wordt van de reacties. Dat kan ik me voorstellen, maar je mist dan ook de reacties waar je wél heel veel mee kunt. Omdat dit wat ik hier bracht tot nu toe allemaal alleen op papier bestond, was het voor mij enorm waardevol om te zien wat het deed met het publiek.

Eenmaal aan de derde ronde toe was ik volkomen ontspannen. Ik schreef aan het begin wel dat ik niet nerveus was en zo voelde ik me ook niet, maar ik merkte wel het verschil toen ik eenmaal voor de derde keer mocht en écht ontspannen was. Er waren minder mensen bij, en de sfeer was heel los. Het werkte inderdaad geweldig om hetzelfde drie keer achter elkaar te mogen doen en om het verschil tussen al die keren te merken. Toch heb ik nog meer aan de overeenkomsten. Vooral omdat de mensen die na afloop van elke show naar me toe kwamen, allemaal ongeveer hetzelfde zeiden, over welke dingen ze herkenbaar vonden en sterk vonden. (Wat ze minder vonden zeiden ze niet, maar dat weet ik zelf wel ongeveer dankzij het gebrek aan reactie op juist die stukjes.)

Ik heb een geweldige middag gehad op Kopje Cultuur en ik hoop echt dat de mensen die mij daar hebben gezien, waarvan het overgrote merendeel mij niet kende, mijn show leuk vonden. Ik heb beeldmateriaal van mijn tweede optreden en dat ga ik misschien later nog bestuderen om zelf van te leren; nu vind ik het nog te vers om überhaupt zelf naar te kijken en ik zal al helemaal niet die beelden de wereld in slingeren. Op de site van de Meppeler Courant staat een kort filmpje waarin je me een paar seconden kunt zien bewegen en praten. Verder hoop ik dat ik dit nog veel vaker mag doen, zodat eenieder die me wil zien optreden die kans ruimschoots zal krijgen. Ik heb er zin in!

*Dank aan Petra van den Dolder ook voor de foto’s bij deze blogpost!