Ik hou van alle boeken. (Mijn hart is veel te groot.) Dik, dun, mooi, lelijk, maakt niet uit: voor alle soorten boeken is een plekje in mijn leven. Toch ontbreekt er als ik naar mijn boekenkast kijk één essentieel genre. Het gaat om fantasy.
Vroeger kwam ik nooit met fantasy in aanraking. Ik wist wel dat het bestond, in een parallelle boekenwereld, in winkels waar ik niet kwam en in hoeken van het internet waar ik me niet begaf. Maar ineens is fantasy overal. Bijvoorbeeld het boek Hex van Thomas Olde Heuvelt. Talloze boekenvrienden hebben dit boek gelezen en zijn er lyrisch over. Ik heb het al sinds de verschijning op mijn virtuele to-read-lijst staan. Toch kan ik me er niet toe zetten het aan te schaffen en het daadwerkelijk te lezen. Geen idee waarom.
Ander voorbeeld. Tijdens een etentje twee maanden geleden met iemand wier boekenmening ik hoog waardeer, kreeg ik een aantal boekentips. De meeste daarvan heb ik direct de volgende dag in mijn winkelwagentje gegooid en besteld, zonder een seconde twijfel. Maar ze raadde me ook de Erfgoed-serie van Christopher Paolini aan. Bij het zien van de covers van deze boeken was ik er meteen klaar mee, ondanks haar enthousiaste aanbeveling (“Dit zijn echt boeken om in te verdwijnen.”). Nog steeds heb ik de boeken niet besteld en ik ben bang dat ik dat ook niet ga doen.
Wat me tot de vraag brengt: waarom staat fantasy me toch zo tegen? Heb ik niet genoeg verbeelding om me te willen onderdompelen in een wereld die niet bestaat? Komt het door de vreemde namen die de karakters doorgaans hebben? Is het omdat de boeken vaak zo allemachtig dik zijn, dat je in dezelfde tijd als één fantasyboek wel drie gewone romans kunt lezen? Is het omdat ik bang ben dat ze nogal moralistisch zijn?
Het antwoord moet ik jullie schuldig blijven. Maar misschien zijn er lezers van dit stukje die het herkennen en wél precies weten waarom ze alles lezen wat los en vast zit, behalve fantasy. (Zo is het voor mij tenminste wel. Ik kan volledig opgaan in het etiket van een shampoofles, maar een fantasyboek, dat dan weer niet.) Of zijn er mensen die net als ik lange tijd geen fantasy aanraakten, maar nu toch gegrepen zijn? Zo ja: kunnen jullie me vertellen welke (toegankelijke) fantasyboeken daarvoor hebben gezorgd?
Ik ben heel benieuwd.
Foto: Phillie Casablanca
Harry Potter is de enige uitzondering (of vinden we dat het niet onder fantasy valt?). Maar verder sluit ik me bij je aan, het trekt me ook totaal niet. Te ver van mijn bed-show? Te onrealistisch? Deze wereld is interessant genoeg, waarom een nieuwe wereld creëren? Ik heb eerlijk gezegd ook geen idee, maar herken het wel. 🙂
Bedankt voor je reactie! Je hebt gelijk, Harry Potter heb ik ook met plezier gelezen. Ik denk wel dat dat fantasy is… al zitten er ook veel realistische elementen in, wat ik erg leuk vind.
Je benoemt wel een goed punt: onze wereld is zo interessant, waarom zou je een andere nodig hebben? Daardoor wordt het voor mij ook minder relevant, of zo.
Ik hou van alle soorten boeken, behalve sci-fi. Met als uitzondering dan weer (sommige reeksen van) Darren Shan en The Hitchhikers Guide to the Galaxy,al moet ik toegeven dat ook die mij soms moeite kosten omdat het soms wel heel veel vraag van mijn inlevingsvermogen.
Fantasy vind ik geweldig. Ik heb het al een tijd niet meer gelezen (tenzij je andere boeken van Darren Shan of Anne Rice meetelt), maar kan me er echt in verliezen. Moralistisch.. Ja, ik weet niet. Misschien. Ik ervaar ze een beetje op een zelfde manier als historische boeken: een andere wereld, die minstens zo interessant is als de onze.
Dat is eigenlijk ook de reden dat ik überhaupt lees, om dingen mee te maken die ik in het echt niet meemaak. Dat kan dus literatuur zijn over een situatie waarin ik me simpelweg niet bevindt, maar ook over iemand met wie ik me wel identificeer, maar wiens manier van denken gewoon totaal anders is dan die van mij.
De enige uitzondering waar ik echt niet van hou (bedenk ik me nu), is chicklit. Sorry..
Een definitie geven van fantasy vind ik lastig, wat er wel en niet onder valt, maar de boeken van Anne Rice en Darren Shane ken ik niet.
Jouw reden om te lezen is totaal anders dan die van mij! Ik vind het juist fijn om te lezen over karakters die dezelfde dingen denken als ik, als wellicht heel veel mensen, maar die we normaal gesproken niet prijsgeven.
Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen hoor, dat je geen chicklit leest. Ik verwacht niet dat mensen mijn boeken lezen – ik vind het alleen maar leuk als ze daar zelf voor kiezen. Als je er niet van houdt, net zo prima! Ik hou er genoeg van voor twee. En ook wel voor tien. 🙂
Zo grappig he, dat mensen om verschillende redenen lezen. Ik heb ooit eens een gastcollegereeks van Renate Dorrestein gevolgd, en zij wilde dat alle studenten enquêtes hielden om de beweegredenen van mensen te achterhalen om te lezen. En die liepen ook enorm uiteen.
Ik heb trouwens wel een teaser van een verhaal van je gelezen (online) over een dove journaliste, en die wilde ik wel verder lezen trouwens. Maar het is niet ‘mijn’ genre.
Ik vind het echt briljant. Ik had er nog nooit bij stilgestaan (hoezo suf), wat mijn reden is om te lezen. Omdat ik het leuk vind. Maar verder? Nu rolde het er zomaar uit.
Bedankt voor je compliment over dat verhaal!
Met een fantasy boek maak je mij dus ook echt niet blij. Misschien moet je het gewoon eens proberen en als het echt zo stom is als het lijkt, leg je het boek gewoon weer aan de kant. Wat ik niet leuk vind aan fantasy zijn die ellenlange saaie beschrijvingen van bijv. personen.
Haha, inderdaad. Zal ik dan toch eens het eerste boek van die Erfgoed-trilogie proberen? Misschien vind ik het helemaal niet stom. Misschien ook wel, maar dan weet ik dat tenminste.
Btw, aan ellenlange beschrijvingen heb ik ook een gloeihekel. Begint al goed. 😉
Je zou De verborgen universiteit kunnen proberen.
Ik lees juist wel veel fantasy. In niet-fantasyboeken vliegt het vele geweld, de vele seks en het vele drugsgebruik me regelmatig naar de keel. In fantasyboeken zie je deze dingen ook gebeuren, maar je kunt er beter afstand van nemen omdat de wereld waarin het gebeurt toch niet echt is. Veel mensen zien dat als een nadeel, ik zie dat als een voordeel. Een veldslag vind ik trouwens ook vele malen spannender dan mensen die elkaar doden door simpelweg een trekker over te halen. Iemand in de ogen kijken en bevechten met je vuisten of een zwaard is toch van een heel andere orde. Ook is in fantasyboeken gewoon veel meer mogelijk. Het bestaan van magie of onaardse landschappen opent zo veel meer mogelijkheden voor een verhaal. Schrijvers kunnen ook politieke intriges verzinnen zonder rekening te hoeven houden met bestaande groeperingen. Het vele gekonkel tussen bijvoorbeeld troonopvolgers vind ik een heel erg leuk onderdeel van fantasy. Wat mijn naamgenote trouwens zegt, dat je de verborgen universiteit van Nathalie Koch eens zou moeten proberen, daar sluit ik me bij aan. Het is een toegankelijk boek waarbij de fantasy elementen niet al te vreemd aandoen. Je kunt je er als beginnende fantasy lezer beter in verplaatsen dan in de meeste andere fantasyboeken.
Beste Petra,
Wat leuk al die verhalen op de website zelf ben ik erg visueel ingesteld en heb ooit een boek gelezen “als die van Jules Verne” deze is las trilogie en is geschreven door C.S. Lewis. Het zijn eigenlijk fictie verhalen, en is als je er aan begint zware kost, maar eenmaal gegrepen in de fantasy van de schrijver kun je dit ook wel toepassen in het alledaagse leven, echter was het ooit het zwaarste boek wat ik ooit heb gelezen, inhoudelijk dan. Maar genoeg Jules Verne is een mooi begin om mee te starten toen deze boeken zijn geschreven was de reis naar de maan ook nog fictie, maar daar zijn we nu toch wel geweest.