De vorige keer dat ik in New York City was (samen met goede vriendin Gwen), had zij één dag een kater en ik een afspraak. Eigenlijk zou ze meegaan, maar dat was toch al niet echt nodig en ik wilde wel graag gaan, dus ik nam in mijn eentje de metro. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik krijg dan heel erg het gevoel dat ik erbij hoor. Geen andere Nederlander aan mijn zijde, en vooral: in mijn ene hand een paal waar ik me aan vasthield, in mijn andere hand een Engelstalige paperback.
Toen ik via Sue deze tumblr ontdekte, keerde ik meteen weer terug naar dat moment. Misschien geloofde iedereen op dat moment wel dat ik een echte New Yorker was. Misschien ook wel niet, maar dat maakt niet uit: voor een klein moment geloofde ik het namelijk zelf. Als ik over een paar weken weer een paar dagen in New York ben, helemaal in mijn eentje, ga ik staand in de metro een boek lezen. En dan maar hopen dat ik op de foto word gezet.
Alle foto’s via The Underground New York Public Library
Haha die Petra , lol , zo herkenbaar, mijn puberdochter koopt tijdens de vakantie een Voque of een ander sjiek blad, gaat ver bij ons vandaan zitten in de metro zitten lezen.
Heel even is ze de dan een echte stadse! Leuke foto’s erbij!
Leuk dat het zo herkenbaar is! En een heerlijk gevoel toch zo nu en dan?