Hoi, ik ben Petra, ik ben 26 jaar en ik heb grijs haar.
Oké, oké, natuurlijk ben ik niet helemaal grijs. Maar sinds ik drie jaar geleden tot mijn grote schrik mijn eerste zilveren haren ontdekte, ben ik genoodzaakt om af en toe met een pincet mijn kapsel te lijf te gaan.
Eerst dacht ik nog dat het een vergissing was. Het zou wel weer overgaan, die grijze haren, want daar was ik toch veel te jong voor? Misschien had ik tijdelijk iets te veel stress gehad en hadden daarom een paar haarzakjes besloten tijdelijk geen pigment meer aan te maken. Als een soort waarschuwing: doe het een beetje rustig aan, dame, anders ben je binnen de kortste keren helemaal grijs.
Grijs en nog geen tachtig
Maar helaas, de haarzakjes die het opgaven, hebben het bruine pigment nog niet teruggevonden. Ze zouden best wat mogen lenen van de nabijgelegen haarzakjes die zo te zien nog meer dan genoeg hebben, maar aan onderlinge uitwisseling doen ze niet. En dus voel ik me, elke keer als er weer zo’n zilverkleurige haar in mijn ooghoek schittert tijdens het tandenpoetsen, ineens heel erg grijs. En ik ben echt nog lang geen tachtig.
Al meerdere malen heb ik overwogen het dan maar te laten verven. Daarvoor is het echter nog niet grijs genoeg (het gaat naar schatting om ongeveer dertig haren op mijn hele hoofd, al kunnen het er ook meer zijn, want ze zitten er nooit allemaal tegelijk). Ik vraag me wel af wanneer de grens is bereikt. Bij honderd haren? Bij hele plukken? Of pas wanneer een pincet niet meer voldoende is, maar alleen de tondeuse volstaat om alle grijze haren te verwijderen?
Kop als een boei
Eén ding staat vast: ik wil nog lang niet met een grijs hoofd over straat gaan. Maar wat ik evenmin wil is mijn haar rood verven, want dat schreeuwt voor mijn gevoel: ik ben eigenlijk grijs. De enige optie is dus een bruintint, maar het in mijn eigen kleur laten verven vind ik ook weer zo suf. Ga je eindelijk overstag, zal niemand het verschil zien.
Misschien moet ik dat maar als graadmeter nemen: zodra ik zo grijs ben dat het verschil zichtbaar wordt, laat ik het verven. Tot die tijd is het pincet mijn beste vriend.