Ik ging een verjaardagskaart uitzoeken. Het duurde een kwartier voor ik er een had waar ik blij genoeg mee was, en daarop stond slechts in zwarte letters tegen een witte achtergrond: Happy birthday. Wat ik verder allemaal tegenkwam was afschuwelijk, zo zoetsappig en/of ongrappig.

Dit soort quasidiepzinnige teksten komt me danig de neus uit. Waar je ook kijkt, of het nu wenskaarten zijn of tijdschriften of zelfhulpboeken of (ja vooral) social media, overal vind je inspirational, motivational, recognizable, heartwarmable (etc. etc.) geblaat. De ene na de andere gelegenheidspoëet plopt op die zijn plasje doet over het leven. Dat kan zijn bij bijzondere of aangrijpende gelegenheden, maar vaker gewoon omdat het leven het leven is en tjonge wat is het toch moeilijk en mooi tegelijk en gelukkig hebben we vrienden met wie we een traantje wegpinken en nog een glaasje drinken want je moet het wel vieren hè met zelf opgehangen slingers en ballonnen en twee violen en een trommel en een fluit en dan is het versje uit. Stockbeeld erachter van een gevoelig vergezichtje en delen maar.

Ik sprak mijn irritatie hierover uit in een privéchatje met mensen die zich net als ik graag ergeren, en wat bleek: ze vonden het ergerlijk. En wat bleek nog meer: als je eenmaal begint met zulke versjes schrijven, is het moeilijk om te stoppen -(psst het is namelijk echt erg leuk om te doen maar roep dat niet te hard voor er mensen op ideeën komen). We slingerden het ene na het andere onzinversje in de chat volgens het stramien ‘quasidiepzinnig begin, ridicule twist’. Voor het overzicht besloten we een Google doc aan te maken, en voor we het wisten stond die vol met tientallen gevoeligeversjesparodieën.

Daar moesten we misschien maar eens wat mee.

Zo ontstond de Versjesfabriek. Diepzinnigheid voor de massa: alle grote gevoelens keurig overzichtelijk samengevat, uiteraard op rijm, kant-en-klaar om te delen.

Inmiddels bestaan we ongeveer een maand en zijn er bijna veertig versjes in omloop. De eerdergenoemde Google doc vult zich onderwijl doorlopend met nieuw materiaal, want we komen dagelijks wel iets tegen waardoor het glazuur van onze tanden springt. We hopen dus dat ze nooit zullen ophouden, al die rijmgoeroes met hun inspiratiologie van de koude grond (maar uit een warm hart hoor, echt – dat weten we).