Ik begin al in het Engels kreten uit te slaan, zo enthousiast ben ik over het gave nieuws in mijn mailbox. Twee weken geleden meldde ik me met een writing sample van 1300 woorden aan voor de Yale Writers’ Conference en gisteravond laat kreeg ik het verlossende bericht: I’m in!

Hyperexcited
De Writers’ Conference wordt in juni voor de derde keer georganiseerd en is een tien dagen durende schrijverssamenkomst die bestaat uit workshopgroepen (ik ben ingedeeld bij Teddy Wayne), masterclasses (ik krijg die van Nicholson Baker), voorleesavonden, ontmoetingen met redacteuren van literaire tijdschriften, literair agenten en uitgeverijredacteuren (plus kansen om te pitchen), tijd om aan je eigen schrijven te werken en de Yale-campus en omgeving te verkennen, en sociale ontspanning in de vorm van een welkomstreceptie en een afsluitingsfeest. Het is bijna te veel voor tien dagen en ik ben hyperexcited!

Het manuscript waaraan ik werk en waarvan ik een fragment heb ingestuurd voor de toelating, staat de komende tijd boven aan mijn prioriteitenlijst. Uiterlijk 15 mei moet ik namelijk mijn materiaal insturen om te bespreken tijdens de workshop (die in totaal vier intensieve bijeenkomsten heeft). Op dit moment heb ik allerlei fragmenten, deels in het Nederlands en deels in het Engels, dus ik moet nog flink aan de bak om alles samen te voegen en geheel in het Engels te maken. Het is overigens niet mijn uitgangspunt om dit manuscript in het Engels uit te geven, maar zoiets als dit ben ik nog nooit tegengekomen in het Nederlands taalgebied, en de feedback die ik hoop te krijgen op mijn werk kan ik natuurlijk wél één op één meenemen in de ontwikkeling van dit manuscript en van mijzelf als schrijver.

Man, wat voelt dat goed
Ik vind het ongelooflijk gaaf dat ik hierheen ga. Wat een buitenkans dat ik me mag onderdompelen in deze conferentie, op een prachtige en tot de verbeelding sprekende plek als Yale. Tot ik de bevestigingsmail kreeg (gisteren dus) heb ik het nauwelijks aan iemand durven vertellen, want het is zoiets groots, en hoe hard ik ook wilde en hoopte, ik vond het moeilijk te geloven dat dit voor mij weggelegd zou zijn. De paar mensen die ik wel op de hoogte stelde, zeiden: ‘Jij komt er echt wel in!’ Ze hadden gelijk. Man, wat voelt het goed om dat te kunnen zeggen.