De dingen die je in een opwelling doet, blijken vaak het beste uit te pakken. Een heule tijd geleden kwam ik op Twitter een berichtje tegen over de Sisterhood of the Travelling Book Club. Nou heb ik al vaker overwogen om lid te worden van een leesclub, want ik hou van bomen over boeken. Ik had er alleen nooit echt werk van gemaakt, mede omdat ik bang was in een huisvrouwenclubje terecht te komen. Daar hoefde ik bij de SOTTBC niet bang voor te zijn: we zouden niet bij mensen thuis afspreken maar in wisselende leuke steden, waar we naast de boekbespreking ook nog andere dingen zouden gaan doen.

Wat een leuk idee!

Na het lezen van de oproep meldde ik me direct aan. Daarna ging er aardig wat tijd overheen, maar afgelopen zaterdag hadden we dan onze eerste bijeenkomst. Locatie: Utrecht, boek: 1Q84 van Haruki Murakami. (Alleen het eerste boek, want de hele trilogiepil was een beetje te veel. Ik ben nu trouwens het laatste deel aan het lezen en zal als ik dat binnenkort uit heb denk ik een Murakami-fangirl-post maken, maar dat terzijde.)

Bij de Starbucks op Utrecht Centraal ontmoette ik mijn boeksisters – met dank aan Tessa voor deze term – Isabel, Bianca, Sue, Mo, en Tessa dus. Zo’n eerste ontmoetingsmoment is vaak een beetje onwennig, maar omdat ik als vijfde aankwam en het groepje meteen herkende, ging het verrassend soepel. Ik had er meteen een goed gevoel bij en dat bleef de hele dag.

Eerst moesten we een heel eind door de stad struinen naar KEEK, waar we een high tea hadden met heel veel superlekker eten. Wie had gedacht dat je van bieten zo goed soep kon maken? Ik in elk geval niet, zoveel is duidelijk. En tijdens het gesprek bleek dat ik niet de enige keukenramp in de groep was: Sue herkende zich er volkomen in dat ze altijd afgeleid raakt tijdens het koken, Tessa legde zich erbij neer dat zij degene is die kookt omdat haar vriend vaak pas om halfacht thuis is, terwijl Bianca zichzelf juist gelukkig prees met een man die zich graag uitslooft in de keuken – iets wat wij ons maar al te goed konden voorstellen. Nagenoeg unanieme conclusie: we eten liever dan we koken.

En zo bleken er meer overeenkomsten te zijn. Bijvoorbeeld dat we allemaal wel een vriend of man hebben, maar geen kinderen. (Niet om het een of ander, overigens – het kwam gewoon zo uit.) En dat we allemaal graag reizen – op zich geen wonder voor een boekenclub die ’travelling’ heet, maar niettemin leuk. Wat ook al niet verraste is dat we stuk voor stuk heel graag lezen.

Maar praten over lezen, dat was toch nog even wennen. In mijn beleving hebben we het ongeveer een kwartier gehad over het boek. Maximaal. Niet dat ik dat erg vond, trouwens: het was een goed kwartier en de rest van de dag zaten we geen moment om gespreksonderwerpen verlegen. De SOTTBC is dus met recht meer dan een leesclub. Precies zoals ik hoopte.