Eind januari maakten Eline Stiekema en ik een afspraak: we ronden dit jaar allebei een/het manuscript af waarmee we ons schrijverschap herijken. Ik was al drie jaar bezig met hetzelfde script dat steeds vertraging opliep door allerlei omstandigheden, zij begon steeds met iets nieuws maar maakte niets af. Dat moest nu maar eens afgelopen zijn. Dezelfde avond stuurde ik haar een bericht:

Hoi Eline, ik heb een idee! naar aanleiding van het vanmiddag gesloten bondje. Als we nou minstens 1 keer per maand een schrijfdag inplannen die dan fysiek plaatsvindt, dus ergens waar een laptop in een stopcontact kan en de tikkende vingers tegenover je motiveren tot schrijven. Is dat wat voor jou? Met af en toe een getimede pauze voor reflectie & ontspanning.

Ze reageerde meteen enthousiast (‘Oh, dat vind ik een heel goed idee! Productiviteitsverhogend, inspirerend en gezellig!’) en we prikten een datum: 24 februari. Dat betekende voor haar dat ze voor die tijd een keuze moest maken met welk project ze aan de slag ging, en voor mij dat ik terug in mijn verhaal moest komen zodat ik die 24e de meters zou kunnen maken die ik voor ogen had. We waren het erover eens dat die stok achter de deur nodig is, want hoewel we allebei zeer intrinsiek gemotiveerd zijn tot schrijven, laten we in ons eentje en thuis helaas te vaak dingen voorgaan die op dat moment urgenter zijn.

Eline zei dat ze graag werkt bij de Coffeecompany – ‘Ik weet niet wat het is, maar ik ga daar altijd als een speer’ – en dus kozen we die locatie. Ik ging er afgelopen vrijdag naartoe met een enorme schrijfzin. Een paar minuten nadat ik me had geïnstalleerd, om halfnegen ’s morgens al want je moet het maximale uit zo’n dag halen, kwam Eline binnen en ging ze tegenover me zitten. Vanaf dat moment leek het wel vanzelf te gaan. De koffie, thee en tosti’s smaakten goed, het geroezemoes om ons heen ging geruisloos door, en het getik tegenover me was inderdaad een geweldige motivatie om zelf ook door en door te tikken.

Niet al het geschreven materiaal van die dag is geweldig, maar in de lunchpauze kwamen we erachter dat we het geen punt vonden om elkaar te laten lezen wat we in de ochtend hadden geproduceerd. Dat zegt heel wat. Natuurlijk moet het nog beter, maar het was, het vóélde niet slecht. En wat was het leuk om, naast dat ik mijn eigen script verder kon brengen, een glimp te mogen opvangen van hoe een ander werkt. Aan het einde van de dag hebben we meteen de volgende datum geprikt, want dit is het vasthouden waard.