Eens in de zoveel tijd organiseert VBK media, het uitgeefconcern waarvoor ik parttime werk, een inspiratiebijeenkomst. Vaak hebben de speeches die hier worden gegeven te maken met innovatie, want dat inspireert: nieuwe wegen verkennen, to boldly go… etc. Vorige week donderdag, tijdens de Nieuwjaarsbijeenkomst, was het weer zover. En het was weer net zo inspirerend als altijd.

Tijdens presentaties van mensen die gave nieuwe dingen doen krijg ik ook altijd zin om gave nieuwe dingen te doen. Aan ideeën daartoe geen gebrek: zet mij in zo’n zaal en ik pen het ene na het andere briljante plan neer. Plannen waarvan ik op dat moment heilig geloof dat ik ze zal uitvoeren, mits ik de tijd en de contacten vind.

Een paar dagen later echter is de drive om aan de slag te gaan met het opzetten van een nieuw bedrijf/het bouwen van een revolutionaire app/het noem maar op nagenoeg verdwenen. Elke keer stel ik mezelf namelijk de vraag: moet ik dit doen, alleen omdat het kan? En elke keer is het antwoord nee.

Ik kan wel zoveel dingen, maar één ding kan ik niet: tijd maken. Net als ieder ander zit ik vast aan tweeënvijftig weken per jaar, waarvan ik 80 procent kwijt ben aan werken, zorgen en slapen. Met de resterende 20 procent wil ik doen wat mij blij maakt, waartoe ik me werkelijk en langdurig geïnspireerd voel. En dat is niet apps bouwen.

Het is schrijven.

Simpeler wordt het niet. Een toetsenbord en een beeldscherm. In geval van nostalgie een pen en een papier. In geval van busrit een vinger en een telefoon. Maar altijd: mijn hoofd en de taal. Meer heb ik niet nodig.

Dat is moeilijk genoeg te bereiken, overigens, een staat van geest waarin ik ongebreideld kan schrijven. Toch ga ik elke keer vol overtuiging naar die staat op zoek, omdat ik weet dat ik daar gelukkig ben. Het is niets nieuws. Het zal de wereld niet veranderen. Het zal zelfs mij niet veranderen, want dit geldt al zolang ik me kan herinneren. Het is wie ik ben.