Dinsdag 11 november. Ik ben op weg naar Utrecht, naar het kantoor waar ik wel vaker kom, maar nu met een heel andere reden: er wordt een evenement georganiseerd voor o.a. de lancering van mijn nieuwe boek. Veel méér dan dat weet ik niet. (O, de frustratie!) Behalve dat er bloggers komen, en ik heb al van iemand die slecht geheimen kan bewaren vernomen dat collega’s Gillian King en Marcha de Groof er ook bij zullen zijn.

Verder weet ik dus niks. Dat is even wennen, maar eigenlijk is het ook wel leuk. Het betekent namelijk: geen zorgen. Vorig jaar nog organiseerde ik een boekpresentatie voor De mannenmaker, en ik zat al weken van tevoren in de stress. Nu hoefde ik niks te regelen en als het wel volledig in de soep loopt, dan kan niemand mij daarop aankijken.

Praten, fotograferen, ooh- en aah-en
Maar het loopt niet in de soep. Want Dagmar, die sinds kort bij Zomer & Keuning marketing doet voor o.a. de chicklits, kan véél beter organiseren dan ik. Zij nodigde de bloggers uit die bij deze middag/avond aanwezig zouden zijn, en dankzij haar zijn ze er in groten getale. Ik ben al samen met een paar anderen in de woonkeuken op de tweede verdieping als de bloggers bij de receptie worden opgehaald. Ik verwacht dat er misschien tien, hooguit vijftien zullen binnenkomen. Maar nee: het zijn er meer dan twintig. Druk pratend, fotograferend, ooh- en aah-end – want het is ook allemaal supermooi aangekleed. Dat mag ik best zeggen, toch, aangezien ik het niet zelf heb gedaan. 😉

Zodra alle bloggers hun plek hebben gevonden, en ik naast me heb gezien hoe Marcha een draaiboek in handen heeft gekregen dat ze voor mijn nieuwsgierige ogen moet afschermen omdat de verrassing anders alsnog verloren gaat, gaat het officiële programma van start. Marketingmanager Harma vertelt over het fonds van Z&K en er volgt een rondje waarin alle bloggers zich voorstellen. Daarna komt mijn lieve acquirerend redacteur Monique naar voren om mij toe te spreken over Laat me jou zijn. Ze vertelt heel eerlijk over de totstandkoming van het boek, die iets meer voeten in de aarde had dan ze van mij gewend is. Ik heb namelijk midden in het schrijfproces ontdekt dat ik zwanger ben, en dat maakt deadlines plannen een stuk lastiger, moest ik constateren. Maar het is gelukt en het resultaat mag er zijn, vindt Monique. Ze feliciteert mij met het boek en overhandigt het me, en dan klinkt er in mijn rechteroor een keiharde knal.

Vlak na de knal zie ik dat de confetti door de lucht dwarrelt: allemaal hartjes! In de vlog van Rosanne kun je goed zien hoe erg ik ervan schrik, maar vlak daarna vind ik het vooral heel leuk.

Het tweede en derde exemplaar worden overhandigd aan Yara en Danique van Adorable Books, want hun collega Tedje heeft Laat me jou zijn al gelezen en er is een quote uit haar geweldige recensie in het boek gedrukt. Ze lijken net zo verrast als ik. Daarna mag ik plaatsnemen op de kruk om vragen te beantwoorden van de bloggers. Ze komen met originele vragen waar ik on the spot op antwoord; niet altijd even weloverwogen en vast ook her en der haperend, maar nu ik weet dat het spannendste deel achter de rug is, zit ik al snel lekker op mijn praatstoel.

Kort en bondig? Nee man
Omdat alle bloggers het boek krijgen en ook nog een goodiebag met vier andere boeken, vormt zich in de pauze al snel een rij aan de ‘signeertafel’. Ik zou me daar alleen snel doorheen kunnen werken als ik kort en bondig zou signeren. Maar dat doe ik niet, want ik vind het veel te leuk om met iedereen te praten: wie zijn ze, wat voor blog hebben ze, wat vinden ze van het evenement? Die gesprekjes kan ik ook mooi meteen gebruiken als aanknopingspunt voor een klein verhaaltje in hun boeken. 🙂

Na de pauze vertellen Gillian King en Marcha de Groof over hun ervaringen als auteur, en er wordt druk meegeschreven door de bloggers. Ik neem ondertussen een lauw geworden kaaskroketje van de hapjesschaal, leun achterover en luister naar hun verhalen. Ze doen het ontzettend leuk: allebei heel eigen, precies zoals ik Gillian en Marcha ken. Gillian vertelt vooral over het schrijfproces van Zestig dagen en Zwart-wit, terwijl Marcha vol enthousiasme laat zien hoe tof het is om te mogen debuteren met Man o man. Maar ze zijn allebei ook alweer met een volgend boek bezig. Ik kan niet wachten om ze te lezen!

Tassen vol heen, tassen nog voller terug
Als de presentaties van Marcha en Gillian erop zitten, betekent dat nog niet dat het feest voorbij is. De bloggers lijken elkaar allemaal helemaal te vinden in hun boekenliefde en ik praat non-stop met lieve lezers die hun boeken gesigneerd willen hebben. Soms één exemplaar, soms ook een hele stapel, en ik zie alle zes mijn boeken – van Gemma & partners tot aan Laat me jou zijn – voorbijkomen. Wat moeten sommigen tassen vol meegesleept hebben. En dan krijgen ze dus ook nog vijf nieuwe boeken mee naar huis. Ik heb medelijden met hun ruggen. 😉

Voor ik het weet, zegt Monique dat we over ongeveer een kwartiertje de ruimte moeten verlaten. Anders worden we eruit gekickt door de beveiliging, want het is al bijna acht uur. Ik kan het niet geloven. Is de tijd echt zo omgevlogen? Ja dus. Ik signeer nog snel de laatste boeken, praat nog kort na met mijn collega’s en de bloggers, verzamel al mijn spullen bij elkaar (ik heb zelfs cadeautjes gekregen!) en trek dan weer mijn jas aan. In de lift naar beneden weet ik het zeker: dit is de tofste ‘kantoor’dag die ik ooit heb meegemaakt.