Ik lees een heleboel chicklit (naast een heleboel andere boeken) en daar leer ik veel van, maar er is één detail dat ik onmogelijk in mijn eigen schrijven kan opnemen: het lukt mij niet om uit te weiden over kleding. Dat is geen onwil, want ik snap best dat het voor de couleur van een boek af en toe leuk is om te weten wat de hoofdpersoon draagt, vooral als ze naar een feestje gaat of zich opdirkt voor haar eerste date. Het probleem is dat ik aan zulke dingen zelf nauwelijks denk. Niet als ik leef, niet als ik schrijf.

Mijn kastinhoud is nooit in een berg op mijn bed beland omdat ik niet kon besluiten welke outfit perfect was. Mijn ochtendritueel bestaat niet voor drie kwart uit aankleden en opmaken. Als ik naar een feestje ga, draag ik niet heel andere kleding dan voor een dag werken. Hooguit denk ik nog na over het praktisch nut van kleding, zoals: geen hakken als ik verwacht dat ik de hele dag moet lopen. Maar daar blijft het wel bij.

Je hoeft geen modewonder te zijn om te begrijpen dat zo’n benadering onherroepelijk leidt tot fashionfouten. (Het mag wat mij betreft zelfs een wonder heten dat het zo vaak wél goed gaat.) Maar als zelfs je schoonmoeder er opmerkingen over gaat maken, een week na dato en via je man, dan raakt je dat toch.

De outfit waar ze commentaar op had, leek mij niet eens heel extravagant. Een okergele panty, een donkerblauw rokje en een rood vest: oké, dat kun je beschouwen als colorclashing, maar het is toch zeker geen misdaad tegen het oog der mensheid. Vond ik, want kennelijk dachten andere mensen daar anders over. Ik besloot daarom desbetreffende kledingstukken voor de zekerheid niet meer met elkaar combineren.

Dat ik daarmee echter niet uitsloot dat ik weer andere fouten zou maken, bleek enkele weken later. Ik had een prima jurkje aan op een prima panty (zwart kan altijd), maar die panty – een nieuw exemplaar, ik had ‘m voor het eerst aan – bleek vervaardigd te zijn van opkruipstof, waardoor ik, zo hoorde ik achteraf, de halve avond met zicht op mijn onderbroek had rondgelopen. (Ik hoop nog altijd dat het niet zó erg was.) Weer een combinatie op de zwarte lijst dus.

Maar hoeveel outfits ik ook op de zwarte lijst zet, er blijven altijd nieuwe mogelijkheden om een modeflater te slaan. Zoals sommige mensen rampspoed aantrekken, zo trek ik rampcombinaties aan: het is mijn lot. Hoewel ik al sinds ik mezelf aankleed zo nu en dan goedbedoelde adviezen krijg, is het me nog steeds niet gelukt daaraan te ontsnappen. Ik vrees dat het altijd zo zal blijven, tenzij ik op een dag het modelicht zie, óf een stylist kan betalen die elke dag mijn kleding netjes voor me klaarlegt. Het is maar wat je waarschijnlijker lijkt.