Bij het schrijven daag ik mezelf graag uit. Ik wil iets doen wat ik nog niet eerder heb gedaan. In mijn nieuwste boek was dat de naam van de hoofdpersoon niet noemen en haar in plaats daarvan aanduiden als ‘de mannenmaker’.

Ik merk dat het voor lezers, met name de lezers die anderen vertellen over het boek, lastig is om hiermee om te gaan. In de meeste recensies wordt een naam genoemd. Over wie heb je het immers als je haar geen naam kunt geven?

Als je niet weet hoe iemand heet is het moeilijker om hem of haar te onthouden en als je iemands naam vergeet, betekent het dat die persoon niet echt indruk heeft gemaakt. (Zo werkt het voor mij tenminste wel. Ik heb een goed geheugen voor namen en gezichten, dus als ik niet meer weet wie je bent, zegt dat aardig wat.)

Zo is het ook als we elkaar verhalen vertellen. Stel, iemand leidt zijn verhaal zo in: ‘De vriendin van mijn broer vertelde laatst…’ Dan gaat het niet om de vriendin van de broer, maar om het verhaal. Als het iets uitmaakt wie de hoofdpersoon is, zou ze een naam krijgen. ‘Ken je Laura? Zij is de vriendin van mijn broer. Wat die toch laatst vertelde!’ Door haar een naam te geven, wordt zij belangrijker dan het verhaal, of krijgt ze in elk geval een belangrijke rol in het verhaal.

Ik vind het een compliment dat lezers en recensenten de naam van de mannenmaker willen kennen en benoemen. Als je 255 pagina’s lang met iemand meeleeft, wil je weten wie ze is. Dat kan ik me helemaal voorstellen. Ik hoop dat ik mijn lezers daarin niet teleurstel. Zij stellen mij in elk geval niet teleur. Toen ik het boek aan het schrijven was, was ik benieuwd of het iemand zou opvallen dat er geen naam was. Nou, dat is wel bevestigd.

foto: Demi-Brooke