Sinds ongeveer een uur ben ik dertig. Ik heb er de laatste tijd met de nodige ironie de onnodige heisa over gemaakt, en nu het dan zover is voelt het precies zoals het zou moeten zijn: heel gewoon. Dat is jammer, want ik had hoge verwachtingen van deze dag. Niet dat ik dacht dat er een luik zou opengaan naar een geheime wereld waar alleen dertigplussers mogen rondwandelen om alle daar aanwezige wijsheid op te doen, zo is het niet. Het is omdat vandaag de shortlist werd bekendgemaakt van een schrijfwedstrijd waaraan ik meedeed.

Nou doe ik niet vaak mee aan schrijfwedstrijden. Ik vind schrijfwedstrijden lastig: je weet nooit wat een jury zoekt en ik vind mijn schrijven niet literair genoeg.* Na jaren niet meedoen aan wedstrijden besloot ik het er weer eens op te wagen, want bij het thema kreeg ik meteen een idee, de prijzen leken me de moeite waard en ik had de eerste versie van het verhaal vrij snel uitgewerkt. Ik liet het even liggen, herschreef, liet het aan wat mensen lezen, herschreef nog een keer, stuurde in, probeerde los te laten, waar ik de ene dag beter in slaagde dan de andere, en op dagen dat ik er niet in slaagde bedacht ik hoe blij ik zou zijn als ik genomineerd zou worden, bedacht ik hoe vanzelfsprekend ik het zou vinden als ik níét genomineerd zou worden.

Ik ben me ervan bewust dat het kan lijken alsof mij alles lukt. De reden dat ik me daarvan bewust ben, is omdat er mensen zijn die dat tegen me zeggen. Zelf weet ik dat mij heel veel niet lukt. Er lukt mij meer niet dan wel, alles bij elkaar. Ook dit lukte niet. En dat is prima, want ik had het al verwacht. En dat is prima, want de schrijvers die wel genomineerd zijn lijken me knettergoed. En dat is prima, want de definitie van ‘gelukt’ hoeft niet zo nauw: het is me gelukt om een verhaal te schrijven zoals ik nooit eerder had geschreven en ik heb ervan geleerd. En dat is prima, want ik ben nog lang niet waar ik weet dat ik kan komen. En dat is prima, want ik ben pas dertig.

*Ik ga graag in discussie over wat literair is, maar voor mij nu is vooral duidelijk dat ik het lastig vind om precies die snaar te raken, en tegelijkertijd wil ik daar ook niet te veel moeite voor doen, want ik hou er niet van als het schrijven – zeker van een eerste versie, van gewoon wat ik wil schrijven – moeite kost.