Naast mijn geweldige vrije leven als zelfstandig ondernemer en schrijver 😉 heb ik een parttime kantoorbaan die daar naadloos bij aansluit, namelijk als boek- en tijdschriftredacteur bij een uitgeverij. Aldaar moeten geregeld teksten worden geschreven, en als het even kan, word ik daarvoor gestrikt. Ik moet overigens toegeven dat ik me makkelijk láát strikken voor dit soort klusjes, die ik heel leuk vind om te doen.

Gisteren was er weer sprake van een tekstvraag die officieel niet op mijn bordje hoorde. Een collega vertrouwde me toe dat ze het zelf wel kon doen, maar dat het haar vele uren zou kosten en dan zou het alsnog niet écht goed worden. ‘Zou jij het misschien willen doen? Jij kunt dat zo makkelijk.’

Ik ben natuurlijk gevoelig voor complimenten en alleen al daarom zou ik ja hebben gezegd, maar ze had ook gewoon gelijk: in vergelijking met anderen kost het mij weinig tijd en moeite om een tekst te schrijven. Dankzij een magisch stofje in mijn hersenen kan ik, zoals ik her en der nogal onbescheiden vermeld, alles met tekst. Of, iets realistischer: er rollen best wel vaak teksten uit mijn vingers waarvan ik denk: dat is lang niet slecht.

Het fijne van een werkomgeving zoals mijn kantoor is dat er niet zo’n directe koppeling is tussen mijn output en het geld dat ik daarvoor krijg. Ik heb een prima salarisafspraak gemaakt en daarvoor doe ik wat ik kan. Als ik een uur besteed aan het schrijven van een briljante tekst, is dat een uur minder aan een klusje waarvoor ik minder talent heb en dat iemand anders van mij kan overnemen. Simpel.

Lastiger wordt het in mijn vrije leven als zelfstandig ondernemer. Onlangs had ik een kennismakingsafspraak met een nieuwe klant. Logischerwijs kwam op een gegeven moment de vraag: wat kost dat? Nu heb ik een uurtarief, dat ik ook gewoon heb genoemd. Maar toen ik terugreed naar huis, kwam me dat ineens zo banaal voor. Uren schrijven bedoel ik. Want terwijl ik in de auto zat, kreeg ik al een ingeving. Die ingeving duurde misschien twee seconden. Dat zou neerkomen op, weet ik veel, vijf cent of zo. Natuurlijk is zo’n ingeving, die gevormd wordt door mijn magische hersens en hun jarenlange ervaring, meer waard dan vijf cent. Maar hoeveel dan?

Quality is in the eye of the beholder, daar geloof ik in. Je kunt niet de ene tekst naast de andere leggen en zeggen: deze is een tientje waard, deze duizend euro. Het effect van een tekst is ook niet direct meetbaar. Eigenlijk is de waarde van tekst dus net zo ongrijpbaar als de manier waarop tekst ontstaat. En dan blijf ik toch maar gewoon een uurtarief rekenen, voor de uren die ik er meetbaar aan besteed. Ook al is dat in geen enkele zin een realistische weergave van wat er allemaal in zo’n tekst zit.