Wat is de tijd snel gegaan. Alleen vanavond en morgen nog, en dinsdag is het uitchecken en wegwezen. Ik kan haast niet geloven dat ik mijn vorige blogpost over de Yale Writers’ Conference een week geleden schreef. Er is in de tussentijd gelukkig wel heel veel gebeurd.

Workshop
Volgens mij heb ik vorige keer al uitgelegd hoe het workshoppen hier gaat, maar niet zo uitgebreid. Waar het op neerkomt is dat we in elke workshop (we hebben ze nu helaas allemaal gehad) het werk van enkele groepsleden intensief bespreken, in ongeveer 45 minuten. De beginhoofdstukken van mijn roman-in-wording zijn afgelopen woensdag aan bod gekomen en ik heb ontzettend veel gehad aan de feedback die ik daarop kreeg. Daar kan ik geweldig mee verder als ik weer thuis ben. Ik moet alles nog goed verwerken, niet alleen uit de workshop maar ook de rest, maar ik weet zeker dat ik ermee vooruit kan. Ik heb nu al het gevoel dat ik sprongen maak.

Grote namen
Rick Moody; Colum McCann; Chuck Klosterman; Nicholson Baker; Granta’s Jonathan Levi; literair agenten; uitgevers; redacteurs van literaire magazines (bijv. Tin House); redacteurs van publieksmagazines (bijv. Vanity Fair en Harper’s Bazaar); het houdt niet op. We ontmoeten hier zo veel mensen die actief zijn in het vak en die ons vertellen hoe zij te werk gaan en die ons zelfs willen leren kennen. Gisteren heb ik een ontmoeting gehad met Jim Rutman, een literair agent bij een groot agentschap in New York. Hij was ontzettend aardig en bemoedigend, net als de meeste mensen die ik hier ontmoet. Hoe cool is dat?

Teddy Wayne
En dan mijn workshopleider, Teddy Wayne. Behalve de auteur van twee goed ontvangen romans heeft hij veel geschreven voor McSweeney’s en heeft hij een rubriek in The New Yorker. En dit is iemand met wie wij dus vier workshops hebben gehad, met wie we gisteravond wat hebben gedronken en met wie ik een uur lang heb gepraat over mijn werk en de mogelijkheden voor de toekomst. Wederom was hij heel erg bemoedigend en hij vertelde openhartig over alles wat ik maar wilde weten over zijn eigen ervaringen als schrijver, omdat hij gewoon een heel tof iemand is.

Mijn workshopgenoten en de andere deelnemers
Deze conferentie zou niet zijn wat hij is zonder de deelnemers. Ik weet zeker dat ik ontzettend veel geluk heb met mijn negen workshopgenoten, die allemaal getalenteerd zijn en gemotiveerd, en we ondernemen zo veel leuke dingen dat ik nu al zeker weet dat er tranen gaan vloeien als we dinsdag afscheid moeten nemen. Maar we hebben al afgesproken dat we contact houden en via een Dropbox o.i.d. feedback blijven geven op elkaars werk, om iets van de bubbel (die voor ons nu niet langer synoniem is voor de veilige campuszone, maar voor de hele sfeer die wij hier beleven) in stand te houden als we weer teruggaan naar onze echte levens.

Yale zelf
Tot slot: deze omgeving. Wauw. Yale is zo fotogeniek dat je er jaloers op zou worden. Elke lantaarnpaal, elke baksteen, elke bloempot schreeuwt erom gefotografeerd te worden. Ik heb vandaag een heleboel foto’s gemaakt met mijn camera maar die kan ik hier nu niet op krijgen i.v.m. te veel gedoe met kabeltjes en foto’s verkleinen en zo, maar geloof mij op mijn woord: het is hier fantastisch. Alles eraan.