Vroeger, toen mijn wereld nog klein was en zelfs de dichtstbijzijnde supermarkt ver weg, was een tijdschriftabonnement een geschenk uit de hemel. Ik keek de hele week uit naar het moment dat de Tina op de mat verscheen. Inmiddels vind ik abonnee zijn helemaal niet zo leuk meer.

Als ik een tijdschrift in de winkel koop, doe ik dat om een goede reden. De cover spreekt me aan, ik wil een bepaald verhaal lezen of het is flink afgeprijsd. Soms word ik dan heel positief verrast door een blad. Een enkele keer zelfs zozeer dat ik gebruikmaak van de speciale abonnementaanbieding, meestal een leuke korting omdat ik al genoeg tassen en oorbellen heb.

Vanaf dat moment ontvang ik dus, net als vroeger met de Tina, het tijdschrift wekelijks of maandelijks op de mat. Jammer genoeg verliest het glimmende cellofaan dan al snel zijn glans. Het duurt steeds langer voor ik het betreffende tijdschrift eruit haal en als ik het dan doe, belandt het op een stapel, wachtend op het moment dat ik tijd heb om het door te nemen. Door te nemen ja, want echt lezen zit er dan al niet meer in.

Volgens mij weet ik wel waardoor dat komt. Los van dat het een beetje saai wordt om elke week/maand hetzelfde blad te lezen, is de ontkoppeling van aanschaffen en lezen funest voor mij. Wanneer ik een blad koop in de winkel – en dus zuurverdiende euro’s uitgeef – doe ik dat met de intentie om het meteen te gaan lezen. Zodra er echter vijftig euro abonnementsgeld van mijn rekening is afgeschreven, is de kleine koopkriebel al gestild maar duurt het abonnement nog maanden voort.

De les die ik van dit alles heb geleerd, is deze: ik ben geen 13 meer en abonnee zijn vind ik niet meer leuk. Ik koop dus nu alleen nog tijdschriften in de losse verkoop. Dan betaal ik er naar verhouding weliswaar iets meer voor, maar krijg ik alsnog meer waar voor mijn geld.