Ik hou van mooie dingen en met name van mooie boeken. Die kunnen dik zijn om je in te verliezen, maar ze kunnen ook zo prachtig zijn uitgevoerd en in zo weinig tekst zoveel vatten dat ik er verder geen woorden voor heb en dat mag niet eens, want ik zou er niks aan kunnen toevoegen. Van dat laatste is Hermann Hesses Bäume/Bomen, recent uitgegeven in een genummerde oplage van 96 exemplaren door Factotum Pers, een schitterend voorbeeld. Een citaat om deze bewering te staven:

Zo ruist de boom in de avond, als we bang zijn voor onze eigen kinderlijke gedachten. Bomen hebben lange gedachten, langademige en rustige, net zoals ze een langer leven hebben dan wij. Ze zijn wijzer dan wij, zolang we niet naar ze luisteren. Maar als we geleerd hebben naar bomen te luisteren, krijgt juist de kortstondigheid en snelheid en kinderlijke haast van onze gedachten een vreugde zonder weerga. Wie geleerd heeft naar bomen te luisteren, begeert niet langer boom te zijn. Hij begeert niet anders te zijn dan wat hij is. Dat is thuis. Dat is geluk.

Zo mooi is heel deze tekst.